Kleuren in India, deel II.

Burda Oktober 2013

Kleuren in India, deel II

Oriëntaalse verkleedfeestjes zijn de leukste!

Muren met kasten, helemaal vol gepropt met sari’s. Sari’s op de grond, sari’s aan het plafond, sari’s zover het oog reikt. Gestructureerd zoeken is lastig! Ik dook meestal af op kleurencombinaties die me aanspraken, of ik begon simpelweg met de goedkoopste sari’s. Voordat ik een winkel inging, moesten mijn schoenen uit. Dit vond ik eerst heel apart, maar later werd alles duidelijk. De sari’s worden namelijk uit de kast getrokken om bekeken te worden en daarna (bij afwijzing) op een groeiende stapel op de grond gegooid.

Stiekem vond ik het leuk om in die stapels te wroeten, om te kijken of ik mijn heil kan vinden in iets wat andere mensen afgewezen hebben. Meestal kreeg ik daar echter de kans niet voor, omdat iemand me meenam naar boven. Een ruimte boven het winkeltje, waar nog eens drie keer zo veel sari’s lagen. Op de vloer liggen allemaal matrassen, ergens in een hoek zit een groepje jongens met de hand allemaal pailletten op sari’s te naaien en in een andere hoek zit een groepje vrouwen een bruidssari uit te zoeken.

Mijn reisgenoten en ik kregen ons eigen ‘hulpje’ die allemaal sari’s ophaalde. Willekeurig, zonder dat we eerst aangegeven hadden waar we op zoek naar waren (we waren niet eens specifiek op zoek naar iets). Ik had het hart niet om te zeggen dat ik eigenlijk gewoon beneden wilde rondkijken. Daar  tegenover stond wel dat we echt hele mooie sari’s te zien kregen. Onze ‘hulp’ pakte een groene sari voor me, eentje met rode, oranje en gele strepen. Geen haar op mijn hoofd die het overweegt om zoiets aan te schaffen, maar hij stelde voor om hem bij me om te doen. Ergens vermoed ik dat hij het leuker vond om die sari om te doen dan om hem te verkopen!

Extra: de choli is zó genaaid dat ik slechts een paar naden
hoef los te tornen, mocht ik een maatje meer groeien. Slim!

 Ik werd op een stoofje geplaatst, voor een hele grote spiegel,  en de sari werd zorgvuldig omgedaan, gevouwen en geplooid. Ik heb er bewust geen foto van, want het moment dat ik in de spiegel keek met die mooie sari om, staat echt in mijn geheugen gegrift. Wauw, wat was dat mooi zeg! Dit was een sari waarmee je kunt lunchen met hele belangrijke mensen. Het prijskaartje was dan ook minder leuk maar dat was te verwachten. Uiteindelijk heb ik er een zijden sari gekocht, een mooie turqoise, als cadeautje voor mijn moeder.

Wat ik nog aparter vond dan schoenen die uit moesten of sari’s die willekeurig werden geshowed, was de manier waarop men omgaat met afdingen. Het mag namelijk nergens (er hangen zelfs overal bordjes), maar ongegeneerd om korting vragen mag dan weer wel. Hoewel ik er dankbaar gebruik van heb gemaakt, is het feitelijke verschil me nog steeds onduidelijk!

De pallu. Of in ieder geval, een deel daarvan.

Kleuren in India, deel I.

Burda September 2013

Kleuren in India, deel I

Een jaar geleden zat ik in India en hoewel mijn reis kort was, heb ik toch flink wat kunnen zien. Ik neem u mee (in twee delen) in de wereld van sari’s.

Bijna alle vrouwen in India dragen sari’s. Een enkeling loopt in Westerse kleding, maar het gros loopt in de vrolijkste kleuren rond. Bij aankoop is een sari 6m lang, met één meter voor het topje (choli). De een-na-laatste meter is de ‘tip’ (pallu), het einde van de sari. Dit deel wordt om de schouders of om het hoofd geslagen en heeft meestal wat extra versieringen. De stof van het topje komt vreemd genoeg weinig overeen met de sari. De kleuren niet, de patronen niet, de stijl niet… Heel vreemd vond ik dit. Aan de andere kant, het zijn ook slechts Westerse kaders waarin ik dit kan beoordelen. Waarschijnlijk denkt de Indiase bevolking hier heel anders over!

Ideaal speelgoed in de wind

Als stoffenfanaat kon ik het natuurlijk niet  laten zelf ook een sari te kopen, en in totaal heb ik er 6 meegenomen. Van eentje heb ik ook het topje laten maken, wat ongeveer even duur was als de sari zelf (ik zal wel niet goed hebben afgedongen). Een andere sari heeft u al voorbij zien komen in juli, als lamp en als rokdeel van het jurkje. De derde ging naar mijn moeder.

Van de drie overige sari’s heb ik er eentje doorverkocht. Een prachtige zwarte sari met gouden druppels waar ik aanvankelijk een harembroek van wilde maken, maar eenmaal terug in Nederland, de stof uit z’n context, kon ik er niets mee. Over de laatste twee sari’s heb ik mijn twijfels: kleding van maken, of als sari houden? Ik draag natuurlijk geen sari’s en het is leuke stof om iets van te maken, maar andere kant is het wel een groot deel van mijn herinnering aan India en ik houd heel erg van verkleden. Dilemma.

Integratie op z'n best

Er is gelukkig ook iets wat wél in de Westerse context past, namelijk het topje. Samen met een hoge rok gaat die prima door voor crop top, die we afgelopen maanden zoveel voorbij hebben zien komen. Dat is nog eens integratie!

Als ik terugkijk op de kleuren in India dan moet ik wederom de les trekken dat sommige dingen niet uit hun context gehaald kunnen worden, andere dingen juist weer wel en hoe beperkend mijn Westerse ‘kaders’ zijn als ik een andere cultuur tegemoet treed. Echter, context of geen context, voor een kleurenliefhebber is het een paradijs!

Romantiek in de lucht.

Burda Augustus 2013
Romantiek in de lucht.

Na bijna acht jaar trouwe dienst werd het tijd voor een ander. Een andere lamp welteverstaan. Vanaf jongs af aan ben ik altijd al verzot geweest op kroonluchters en van zo ongeveer het eerste loonstrookje wat ik kreeg, kocht ik, jawel, een kroonluchter. Hij troonde in mijn kamertje, hij verhuisde mee naar Leiden en sierde daar mijn studentenkamer de resterende jaren. Maar helaas, ook een lamp komt aan zijn eind! Na veel gedoe met kapotte fittingen en nieuwe lampjes kopen, besloot ik er een punt achter te zetten en een nieuwe lamp te nemen.

Een beetje doorsnee student zou de Gamma, Praxis of een andere woonwinkel bezoeken maar ik zou geen Anne zijn, als ik er geen andere, goedkopere en vooral creatievere oplossing voor had.

Ik had een beetje bedacht hoe ik de lamp eruit wilde laten zien en wat ik daarvoor nodig zou hebben, daarna was het tijd voor de jacht. Ik vond een rode lampenkap tweedehands, zo eentje met een bovenring en een iets wijdere onderring. Op zich zag hij er prima uit maar alsnog veel te standaard voor mij. De rode ‘wikkel’ heb ik eraf gehaald, waardoor ik de twee ringen overhield.

Ik wilde een lamp die me deed danken aan de Romantiek, dit resulteerde in een gerimpelde witte crèpe georgette als buitenkant, met zwart kant aan de binnenkant. De lamp werd liefkozend ‘lingerielamp’ gedoopt.

Een waar academisch student had natuurlijk de omtrek van de ringen en de rimpeltjes netjes uitgerekend, ik heb het lekker provisorisch opgelost met mijn meetlint. Het voordeel van de ringen was dat ze onder het voetje door konden zodat ik de stoffen meteen op hun plaats kon naaien. Er waren wat mineure frustraties (spoeltje was leeg tijdens het rijgen voor het rimpelen – niet handig) en pragmatische oplossingen (ladenkast fungeerde prima als ringhouder), verder verliep alles voorspoedig en zo uit de losse pols ontstond de lamp.

Hij zag er vooralsnog een beetje te tuttig uit voor een romantische lamp, dus het zwarte satijnlint moest Chanel-sferen creëren. Dit was niet eens mijn idee! Natuurlijk had ik graag dé briljante ingeving gehad voor de finishing touch, maar de punten gaan (helaas?) naar vriendlief.

Er zit als verrassing een aantal pikante details in verwerkt, want als je dan toch je eigen lamp maakt, dan kun je er beter wat leuks van maken. Wat deze details precies zijn, dat houd ik mooi voor mezelf!