Kleuren in India, deel II.

Burda Oktober 2013

Kleuren in India, deel II

Oriëntaalse verkleedfeestjes zijn de leukste!

Muren met kasten, helemaal vol gepropt met sari’s. Sari’s op de grond, sari’s aan het plafond, sari’s zover het oog reikt. Gestructureerd zoeken is lastig! Ik dook meestal af op kleurencombinaties die me aanspraken, of ik begon simpelweg met de goedkoopste sari’s. Voordat ik een winkel inging, moesten mijn schoenen uit. Dit vond ik eerst heel apart, maar later werd alles duidelijk. De sari’s worden namelijk uit de kast getrokken om bekeken te worden en daarna (bij afwijzing) op een groeiende stapel op de grond gegooid.

Stiekem vond ik het leuk om in die stapels te wroeten, om te kijken of ik mijn heil kan vinden in iets wat andere mensen afgewezen hebben. Meestal kreeg ik daar echter de kans niet voor, omdat iemand me meenam naar boven. Een ruimte boven het winkeltje, waar nog eens drie keer zo veel sari’s lagen. Op de vloer liggen allemaal matrassen, ergens in een hoek zit een groepje jongens met de hand allemaal pailletten op sari’s te naaien en in een andere hoek zit een groepje vrouwen een bruidssari uit te zoeken.

Mijn reisgenoten en ik kregen ons eigen ‘hulpje’ die allemaal sari’s ophaalde. Willekeurig, zonder dat we eerst aangegeven hadden waar we op zoek naar waren (we waren niet eens specifiek op zoek naar iets). Ik had het hart niet om te zeggen dat ik eigenlijk gewoon beneden wilde rondkijken. Daar  tegenover stond wel dat we echt hele mooie sari’s te zien kregen. Onze ‘hulp’ pakte een groene sari voor me, eentje met rode, oranje en gele strepen. Geen haar op mijn hoofd die het overweegt om zoiets aan te schaffen, maar hij stelde voor om hem bij me om te doen. Ergens vermoed ik dat hij het leuker vond om die sari om te doen dan om hem te verkopen!

Extra: de choli is zó genaaid dat ik slechts een paar naden
hoef los te tornen, mocht ik een maatje meer groeien. Slim!

 Ik werd op een stoofje geplaatst, voor een hele grote spiegel,  en de sari werd zorgvuldig omgedaan, gevouwen en geplooid. Ik heb er bewust geen foto van, want het moment dat ik in de spiegel keek met die mooie sari om, staat echt in mijn geheugen gegrift. Wauw, wat was dat mooi zeg! Dit was een sari waarmee je kunt lunchen met hele belangrijke mensen. Het prijskaartje was dan ook minder leuk maar dat was te verwachten. Uiteindelijk heb ik er een zijden sari gekocht, een mooie turqoise, als cadeautje voor mijn moeder.

Wat ik nog aparter vond dan schoenen die uit moesten of sari’s die willekeurig werden geshowed, was de manier waarop men omgaat met afdingen. Het mag namelijk nergens (er hangen zelfs overal bordjes), maar ongegeneerd om korting vragen mag dan weer wel. Hoewel ik er dankbaar gebruik van heb gemaakt, is het feitelijke verschil me nog steeds onduidelijk!

De pallu. Of in ieder geval, een deel daarvan.