Feestjes en ademnood.

Burda December 2013

Feestjes en ademnood

December komt eraan. Een maand met stress en een maand met rust. De laatste tentamens voor de kerstvakantie (en dus de zwaarste) en eventueel de hertentamens ín de kerstvakantie. Het is natuurlijk ook de tijd van feestjes, met Sinterklaas, Kerst, Oud & Nieuw en voor mij zelfs nog een extra feestje: mijn bacheloruitreiking.

Op het moment dat u dit leest, stond ik een klein weekje geleden te stralen met mijn diploma in mijn hand. Het was het laatste jaar hard werken, maar het resultaat mag er zijn. Net als het jurkje! Hoewel ik daar natuurlijk niet een jaar aangewerkt heb, heb ik wel twee jaar getwijfeld wat ik nu in hemelsnaam met de stof moest (net zoals ik twee jaar getwijfeld of ik wel door wilde gaan met geneeskunde).

Wie mooi wil zijn moet... kou lijden?

De stof komt uit Indonesië en is de allermooiste stof die ik ooit in mijn handen heb gehad. De onderlaag bestaat uit een zijdemix, de bovenlaag is van kant met subtiel glitterdraad. Het kant wordt gebruikt voor kebaya’s, onderdeel van traditionele kleding.  Het is een soort doorschijnende blouse en hoewel ik het wel zou kunnen dragen naar feesten of naar school, heb ik er niet eentje laten maken. Simpelweg omdat het niet in me was opgekomen. Ik had andere grootse plannen met deze stof.

Grootste plannen betekende echter wel dat het ook faliekant mis kon gaan, dus daarom heb ik twee jaar lang getwijfeld over wat nou het perfecte kledingstuk voor deze stof zou zijn. Het ging van lange galajurk naar mantelpak, van strapless jurk naar een lange wijd uitlopende rok. Uiteindelijk werd ik de twijfel zat en inmiddels had ik ook al flink wat extra naai-ervaring opgedaan, dus het werd een nauwsluitend bovenstuk met een ietsje wijde rok. Wat ik er ook van zou maken, met zo’n mooie stof zou het toch wel mooi worden.

Ik had er echter niet aan gedacht dat het patroon wat ik gebruikte van een jaar geleden dateert en dat ik het afgelopen jaar heel veel heb getraind voor mijn circussport, aerial acrobatics. Laat dit nou net een sport zijn waar je flinke schouders voor nodig hebt, dus het jurkje zit zowaar –bijna- te strak! Hopelijk is dit geen voorbode voor mijn geneeskunde: eerst de twijfels, dan het zwoegen en dan in een strak keurslijf…

Gelukkig zie ik er wel mooi uit in de jurk (de doktersjas staat me vast ook goed), maar voor het kerstdiner trek ik toch even wat anders aan.

 

Mét bachelordiploma staat alles beter!

Een vliegende start met budgetmode.

Burda November 2013
Een vliegende start met budgetmode.

Een glimlach voor de kroegbaas!

De meeste voldoening haal ik uit het er voor zo min mogelijk geld toch heel goed uitzien. Mijn financiële prioriteiten liggen eigenlijk niet bij mode en de mogelijkheden voor een studente die weigert (overigens best leuke) H&M kleding te kopen, zijn niet heel erg groot. Ik kan het me niet veroorloven om dure, mooie stoffen te kopen maar het is ook zo zonde om alle uren in een project te stoppen met goedkope stof, wat na drie keer dragen en wassen al uit elkaar valt.

Wat ik dan doe? Ik roei met riemen die gratis zijn. Het is voor mij echt een uitdaging om materialen te vinden die eigenlijk bedoeld zijn voor iets heel anders dan mode en deze dan in iets draagbaars te veranderen.

Mijn leukste (of brutaalste) voorbeeld is dit bolero’tje, met geïmproviseerde leren sluiting. Het is een leuk stofje toch? Donkerblauw, met een lichtbruin ruitje wat mooi past bij het bruine leer, lekker herfstig. De elleboogstukjes op de mouwen zijn vierkant, om het leer en de ruiten wat meer samen te laten vloeien. De elleboogstukken, overigens, waren een zeer wijze les. Nooit meer, ik herhaal, nooit meer, maak ik eerst een mouw en bedenk ik me daarna pas dat ik er eigenlijk elleboogstukken op wil. Uit onzekerheid heb ik eerst de mouw genaaid, zodat ik de patches op het oog erop kon spelden. U weet dit allang natuurlijk, dat gaat nooit passen onder de naaimachine. Een wijze les was dit.

Dat terzijde, heeft iemand het stofje herkend? Bent u wel eens naar Zwitserland gevlogen? U voelt hem al aankomen, dit is geen stof die ik op de markt gekocht heb. Dit diende ooit als een heerlijk dekentje van Swiss Air, wat me warm gehouden heeft tijdens mijn vlucht naar Mumbai. Een vliegtuigdekentje!

Geïmproviseerde sluiting en rechthoekige mouwstukken.

Na een leuk gesprek met de crew en een lieve blik mocht ik het dekentje meenemen, dit is –inderdaad- eigenlijk niet de bedoeling. Voor mij was het echter een soort victorie, een nieuwe uitdaging. Zo’n dekentje is ongeveer één vierkante meter, daar kon ik prima een bolero uit maken.

Ik moet toegeven, de stof is niet heel erg geschikt voor kleding. De vezels zijn vrij grof en kunnen niet zoveel spanning hebben. Maar goed, een leuk jasje, een stofje met een verhaal, financieel behapbaar, de verbaasde blikken als ik antwoord op de vraag waar ik het jasje vandaan heb, missie geslaagd!

Kleuren in India, deel II.

Burda Oktober 2013

Kleuren in India, deel II

Oriëntaalse verkleedfeestjes zijn de leukste!

Muren met kasten, helemaal vol gepropt met sari’s. Sari’s op de grond, sari’s aan het plafond, sari’s zover het oog reikt. Gestructureerd zoeken is lastig! Ik dook meestal af op kleurencombinaties die me aanspraken, of ik begon simpelweg met de goedkoopste sari’s. Voordat ik een winkel inging, moesten mijn schoenen uit. Dit vond ik eerst heel apart, maar later werd alles duidelijk. De sari’s worden namelijk uit de kast getrokken om bekeken te worden en daarna (bij afwijzing) op een groeiende stapel op de grond gegooid.

Stiekem vond ik het leuk om in die stapels te wroeten, om te kijken of ik mijn heil kan vinden in iets wat andere mensen afgewezen hebben. Meestal kreeg ik daar echter de kans niet voor, omdat iemand me meenam naar boven. Een ruimte boven het winkeltje, waar nog eens drie keer zo veel sari’s lagen. Op de vloer liggen allemaal matrassen, ergens in een hoek zit een groepje jongens met de hand allemaal pailletten op sari’s te naaien en in een andere hoek zit een groepje vrouwen een bruidssari uit te zoeken.

Mijn reisgenoten en ik kregen ons eigen ‘hulpje’ die allemaal sari’s ophaalde. Willekeurig, zonder dat we eerst aangegeven hadden waar we op zoek naar waren (we waren niet eens specifiek op zoek naar iets). Ik had het hart niet om te zeggen dat ik eigenlijk gewoon beneden wilde rondkijken. Daar  tegenover stond wel dat we echt hele mooie sari’s te zien kregen. Onze ‘hulp’ pakte een groene sari voor me, eentje met rode, oranje en gele strepen. Geen haar op mijn hoofd die het overweegt om zoiets aan te schaffen, maar hij stelde voor om hem bij me om te doen. Ergens vermoed ik dat hij het leuker vond om die sari om te doen dan om hem te verkopen!

Extra: de choli is zó genaaid dat ik slechts een paar naden
hoef los te tornen, mocht ik een maatje meer groeien. Slim!

 Ik werd op een stoofje geplaatst, voor een hele grote spiegel,  en de sari werd zorgvuldig omgedaan, gevouwen en geplooid. Ik heb er bewust geen foto van, want het moment dat ik in de spiegel keek met die mooie sari om, staat echt in mijn geheugen gegrift. Wauw, wat was dat mooi zeg! Dit was een sari waarmee je kunt lunchen met hele belangrijke mensen. Het prijskaartje was dan ook minder leuk maar dat was te verwachten. Uiteindelijk heb ik er een zijden sari gekocht, een mooie turqoise, als cadeautje voor mijn moeder.

Wat ik nog aparter vond dan schoenen die uit moesten of sari’s die willekeurig werden geshowed, was de manier waarop men omgaat met afdingen. Het mag namelijk nergens (er hangen zelfs overal bordjes), maar ongegeneerd om korting vragen mag dan weer wel. Hoewel ik er dankbaar gebruik van heb gemaakt, is het feitelijke verschil me nog steeds onduidelijk!

De pallu. Of in ieder geval, een deel daarvan.

Kleuren in India, deel I.

Burda September 2013

Kleuren in India, deel I

Een jaar geleden zat ik in India en hoewel mijn reis kort was, heb ik toch flink wat kunnen zien. Ik neem u mee (in twee delen) in de wereld van sari’s.

Bijna alle vrouwen in India dragen sari’s. Een enkeling loopt in Westerse kleding, maar het gros loopt in de vrolijkste kleuren rond. Bij aankoop is een sari 6m lang, met één meter voor het topje (choli). De een-na-laatste meter is de ‘tip’ (pallu), het einde van de sari. Dit deel wordt om de schouders of om het hoofd geslagen en heeft meestal wat extra versieringen. De stof van het topje komt vreemd genoeg weinig overeen met de sari. De kleuren niet, de patronen niet, de stijl niet… Heel vreemd vond ik dit. Aan de andere kant, het zijn ook slechts Westerse kaders waarin ik dit kan beoordelen. Waarschijnlijk denkt de Indiase bevolking hier heel anders over!

Ideaal speelgoed in de wind

Als stoffenfanaat kon ik het natuurlijk niet  laten zelf ook een sari te kopen, en in totaal heb ik er 6 meegenomen. Van eentje heb ik ook het topje laten maken, wat ongeveer even duur was als de sari zelf (ik zal wel niet goed hebben afgedongen). Een andere sari heeft u al voorbij zien komen in juli, als lamp en als rokdeel van het jurkje. De derde ging naar mijn moeder.

Van de drie overige sari’s heb ik er eentje doorverkocht. Een prachtige zwarte sari met gouden druppels waar ik aanvankelijk een harembroek van wilde maken, maar eenmaal terug in Nederland, de stof uit z’n context, kon ik er niets mee. Over de laatste twee sari’s heb ik mijn twijfels: kleding van maken, of als sari houden? Ik draag natuurlijk geen sari’s en het is leuke stof om iets van te maken, maar andere kant is het wel een groot deel van mijn herinnering aan India en ik houd heel erg van verkleden. Dilemma.

Integratie op z'n best

Er is gelukkig ook iets wat wél in de Westerse context past, namelijk het topje. Samen met een hoge rok gaat die prima door voor crop top, die we afgelopen maanden zoveel voorbij hebben zien komen. Dat is nog eens integratie!

Als ik terugkijk op de kleuren in India dan moet ik wederom de les trekken dat sommige dingen niet uit hun context gehaald kunnen worden, andere dingen juist weer wel en hoe beperkend mijn Westerse ‘kaders’ zijn als ik een andere cultuur tegemoet treed. Echter, context of geen context, voor een kleurenliefhebber is het een paradijs!

Romantiek in de lucht.

Burda Augustus 2013
Romantiek in de lucht.

Na bijna acht jaar trouwe dienst werd het tijd voor een ander. Een andere lamp welteverstaan. Vanaf jongs af aan ben ik altijd al verzot geweest op kroonluchters en van zo ongeveer het eerste loonstrookje wat ik kreeg, kocht ik, jawel, een kroonluchter. Hij troonde in mijn kamertje, hij verhuisde mee naar Leiden en sierde daar mijn studentenkamer de resterende jaren. Maar helaas, ook een lamp komt aan zijn eind! Na veel gedoe met kapotte fittingen en nieuwe lampjes kopen, besloot ik er een punt achter te zetten en een nieuwe lamp te nemen.

Een beetje doorsnee student zou de Gamma, Praxis of een andere woonwinkel bezoeken maar ik zou geen Anne zijn, als ik er geen andere, goedkopere en vooral creatievere oplossing voor had.

Ik had een beetje bedacht hoe ik de lamp eruit wilde laten zien en wat ik daarvoor nodig zou hebben, daarna was het tijd voor de jacht. Ik vond een rode lampenkap tweedehands, zo eentje met een bovenring en een iets wijdere onderring. Op zich zag hij er prima uit maar alsnog veel te standaard voor mij. De rode ‘wikkel’ heb ik eraf gehaald, waardoor ik de twee ringen overhield.

Ik wilde een lamp die me deed danken aan de Romantiek, dit resulteerde in een gerimpelde witte crèpe georgette als buitenkant, met zwart kant aan de binnenkant. De lamp werd liefkozend ‘lingerielamp’ gedoopt.

Een waar academisch student had natuurlijk de omtrek van de ringen en de rimpeltjes netjes uitgerekend, ik heb het lekker provisorisch opgelost met mijn meetlint. Het voordeel van de ringen was dat ze onder het voetje door konden zodat ik de stoffen meteen op hun plaats kon naaien. Er waren wat mineure frustraties (spoeltje was leeg tijdens het rijgen voor het rimpelen – niet handig) en pragmatische oplossingen (ladenkast fungeerde prima als ringhouder), verder verliep alles voorspoedig en zo uit de losse pols ontstond de lamp.

Hij zag er vooralsnog een beetje te tuttig uit voor een romantische lamp, dus het zwarte satijnlint moest Chanel-sferen creëren. Dit was niet eens mijn idee! Natuurlijk had ik graag dé briljante ingeving gehad voor de finishing touch, maar de punten gaan (helaas?) naar vriendlief.

Er zit als verrassing een aantal pikante details in verwerkt, want als je dan toch je eigen lamp maakt, dan kun je er beter wat leuks van maken. Wat deze details precies zijn, dat houd ik mooi voor mezelf!

Ondergedompeld.

Burda Juli 2013
Ondergedompeld

Drie vrienden en ik verbleven in het noorden van Ghana, om ons onder te dompelen in de cultuur van het ‘echte’ Ghana. De autorit van het vliegveldje naar het hostel was al een hele ervaring: de jeep had geen snelheidswijzer (we reden ‘ongeveer 80 km/h’), na tien minuten werden we aangehouden door de politie (die dacht dat we foto’s van hen maakten) en uiteindelijk waren onze haren en huid helemaal stroef van het fijnzand.

Tussen het stof en de dorre aarde kwamen de kleuren tevoorschijn. De mannen droegen een lang, wijd shirt met een broek en de vrouwen droegen een tweedelig pak van een topje met een klokkende lange rok.

Onze spiksplinternieuwe kleding!
Zij in een lange jurk, ik in pak.

Als echte toerist kon ik het niet laten om ook zo’n pak voor me laten maken.

Bij het uitzoeken van de stof merkte ik dat ik toch wel kieskeurig werd. Wat op het eerste gezicht een vrolijke mix aan kleuren en prints was, werd toch minder aantrekkelijk als ik het loshaalde uit de context. Ik wilde iets wat ik eventueel ook nog in Nederland kon dragen.

Bij een vrouw die appels verkocht (werkelijk iedereen had wel ergens stof te koop), vond ik deze mooie kleurencombinatie. Donkerblauw, rood, crème en een beetje geel, het sprak me wel aan. Via via kwam ik bij een naaister terecht waar ik een pak kon uitkiezen. Een krap huisje met een aantal naaimachines, nog meer vrouwen en hun kroost die over de grond krioelde, al met al zag het er best gezellig uit. Hoewel, ik moet er niet aan denken om in zulke omstandigheden te moeten naaien!

Ik werd van top tot teen opgemeten en een paar dagen daarna kon ik mijn Ghanese pak ophalen. Inclusief de stof en de voering was het tezamen, na wat afdingen, 45 Cedi (= €22,50).

Grote pofmouwen en een vierkante neklijn,
op z'n Nederlands gedragen.

De stof is niet kleurvast, na één keer wassen veranderde het crème in lichtblauw. Maar ach, ik heb een verhaal bij mijn pak. En dat kan geen wasmachine wegwassen!

Later kreeg ik pas te horen dat zo’n pak een echt luxeproduct is voor de lokale bevolking. De meeste vrouwen hebben er maar twee: één voor in het dagelijks leven en één voor naar de kerk…

De medewerkers van het hostel waren helemaal enthousiast toen ze ons in de pakken zagen, we hebben die avond thizet gegeten, een soort stevige pap. We aten het op z’n Ghanees: met je handen tot de knokkels ondergedompeld in de pap, wat groente erbij en het geheel met de duim naar binnen schuiven. Eet smakelijk!

Peplum perfect.

Burda Juni, 2013
Peplum Perfect

Vintage is natuurlijk al een hele tijd weer hip. Waarschijnlijk is vintage oneindig lang hip, omdat elke mode op een gegeven moment weer vintage wordt. En dan wordt het weer hip. Maar, het lijkt wel alsof vintage nu weer hipper wordt dan een tijd geleden, we worden er in ieder geval mee om onze oren geslagen.

Jaren ‘50 badpakken, petticoats, het kraagje, ruitjes, laatst zag ik ergens een wespentaille opduiken (oh alstublieft doe het ons niet aan!), het wordt tijd om onze moeders/oma’s lief aan te kijken of om eens in een oude kledingkast te duiken.

De tijdgeest van nu is echter anders dan gewoon recht-toe-recht-aan vintage. Het is moderne vintage. Is dit niet heel paradoxaal dan? Neen welzeker niet! Het is juist de uitdaging. Iedereen kan kleding van 40 jaar geleden aantrekken maar het is de kunst om kleding van 40 jaar geleden aan te trekken en het eruit te laten zien alsof het net van de catwalk is gerold.

Al een tijd geleden zag ik een trend met neonaccenten voorbij komen. Weifelachtig kocht ik ook een half metertje neon groen-gele stof op de markt, de marktkoopman verkocht eigenlijk alleen stof per meter maar ik wist hem te overtuigen. Want, wat moest ik in hemelsnaam met een hele meter neon? Nu zou ik het wel geweten hebben (bijvoorbeeld zo’n leuk sportief topje)!

Ook ik zag meer en meer vintage kleding, ik werd verliefd op de peplum oftewel het schootje. Van alle vintage trends vond ik dit de leukste en al snel was de combinatie gemaakt: een jasje, met neon, met peplum.

Ergens in een outlet kocht ik een patroon, ergens mijn lappenmand had ik nog restlappen zwart liggen en ik begon met tekenen, ontwerpen en bedenken.

Na flink passen en meten wist ik alle patroondelen te verdelen over al het zwart. In totaal zitten er vier soorten zwart in het jasje verwerkt maar alleen zij die goed opletten, kunnen het zien! Ik zette skaileren biesjes tussen de naden, om de look net wat stoerder te maken. De peplum maakt het helemaal af en zie hier, mijn versie van moderne vintage!

Vintage is over het algemeen best prijzig dus wie beschikt over de capaciteiten, het talent en faciliteiten om het zelf te maken: doen! De andere mogelijkheid: krijg een petticoat voor je verjaardag, zoals ik, en dans de zomer door.

Foto's: Auke-Florian Hiemstra & Anne Driessen

Het begin.

Burda Mei, 2013

Het begin

Een column? Jazeker, een column! Zal ik me even voorstellen? Mijn naam is Anne, een 23-jarige geneeskunde studente en (lucht) acrobate. Ik neem jullie mee in het arme studentenleven waar creativiteit dé oplossing is voor alle problemen en waar een naaimachine veelal de uitkomst biedt. Ik neem jullie mee in het wel en wee van de fashion wereld. Ik neem jullie mee op reis, naar verre oorden waar andere stoffen gebruikt worden, waar kleuren even bont zijn als de vogels die er vliegen en waar de westerse mode een cultuurschok krijgt!

Zelf zit ik geregeld achter de naaimachine, hoewel deze passie eigenlijk nog niet heel erg lang bestaat. Na mijn gymnasium heb ik besloten voor een tijdje een nieuwe start te maken in een ander land. Ik verhuisde naar Finland om daar als au-pair (kinderoppas) te gaan werken. Ergens halverwege, toen ik een bekende daar hielp met de verbouwing van haar huis, stuitte ik op een naaimachine. Zomaar. Deze naaimachine (een Singer nota bene!) werd het begin van een nieuwe passie.

Maar ach, ooit was het er waarschijnlijk toch wel van gekomen. Ik ben groot gebracht met het gerikketik van de naaimachine. Zolang ik me herinner, heeft mijn oma altijd barbiejurken genaaid en heeft mijn moeder al mijn kleding  in elkaar gezet. Moederlief had ooit een broek voor me gemaakt, waar ze mijn naam op had geborduurd. Hoe trots was ik!

Nu, vele jaren later, werd het hoog tijd dat ik het garen in eigen handen zou nemen.

Dit nummer staat in het teken van de naderende zomer, prints en felle kleuren - van groen tot roze. In mijn geval: groen mét roze! Als student met een klein budget, moet ik mijn creativiteit flink aanspreken om aan mijn modieuze behoeftes te voldoen. Gelukkig bieden tweedehands winkels en een naaimachine de perfecte oplossing.

Dit fuchsia jasje is tweedehands uit Finland, deze heb ik zelf nog twee maten kleiner moeten maken. Het jurkje heb ik nagemaakt van een ander jurkje, van stof die ik in Ghana heb gekocht. Ik ga niet al te veel vertellen of Ghanese stoffen, deze kleurrijke verhalen zijn voor een andere keer! Een kleine impressie vind ik echter wel op zijn plaats. Er zit een klein waxlaagje over de stof, vandaar dat hij niet zo soepel valt. Dit laagje wax is echter pure luxe, als ‘steenrijke’ westerling kon ik me dat veroorloven maar voor de Ghanese vrouw is het een klein fortuin. Ik werd verliefd op de print en de kleuren en besloot er het ultieme zomerjurkje van te maken. Lijkt me redelijk geslaagd!

Laten we hopen dat met de introductie van de column ook een mooie zomer haar intrede doet, zodat we allemaal in vrolijke prints en zonnige kleding de deur uit kunnen!

De Ergerlijst.

Er zijn een aantal dingen in het leven die mij irriteren, waar ik mij aan erger. Zonder dat ik er erg in heb, gaat deze erger door merg en been, ik word getergd en dat vergt te veel inhoudingsvermogen. Van ergernis uitgemergeld, heb ik besloten het van me af te schrijven. Misschien wordt het minder erg! Misschien wordt het erger, maar dat zou toch wel erg zijn?

Mijn Top 6.

1) Meeuwen. Menigeen zal mijn levensleus al eens gehoord hebben: 'een goede meeuw, is een dode meeuw.' Het nare is echter, ik kan de meeuwen er eigenlijk niet de schuld van geven... Eigenlijk erger ik mij -met terugwerkende kracht-  aan de mensen die zoveel rommel in het straatbeeld achter hebben gelaten, waardoor het voor de meeuwen veel makkelijker werd om in het stadsleven aan eten komen dan op het strand. Hoe dan ook, ze stelen mijn eten, schreeuwen me wakker om 05:00, poepen op mijn kleding.  
Nog erger is dat ze de vuilniszakken op maandag en donderdag opentrekken. Hierdoor ligt er nog meer 'voedsel' op straat, komen er nog meer meeuwen, trekken ze nog meer vuilniszakken open etc. Ze induceren potverdorie hun eigen vicieuze cirkel! Go back where you belong!

2) Mensen die chips of appels eten in een stilteruimte. Een stilteruimte is voor stilte, meestal wordt dit inderdaad gerespecteerd door niet te kwebbelen tijdens het studeren of lezen. Echter, een chippie wat verorberd wordt in een stilteruimte, klink ongeveer even dramatisch als een olifant die door de 9e symphonie van Beethoven trompettert. Ik hoef niet te horen hoe het chippie of stukje appel wordt vermalen tussen je kiezen, vermengd wordt met speeksel en vervolgens als bolus het verdere verteringsproces in gaat!

3) Mensen die stilstaan op roltrappen. Met uitzondering van mensen die om wat voor reden dan ook beperkt zijn. De roltrap is oorspronkelijk ontwikkeld om sneller boven/ beneden te komen. De weg van de minste weerstand was echter om pal stil te gaan staan op de roltrap, zodat we zoveel mogelijk kostbare calorieën besparen. Het ultieme voorbeeld van hoe een mens achteruit op zijn technische vermogen, want zeg nou zelf, het is toch geen gezicht als je van die mensen verveeld op een roltrap ziet staan? Wetend dat ze a) sneller waren en b) nog een beetje extra levenslust uitstraalden als ze gingen lopen? Motivational filmpje: 'The Fun Theory' 

4) De durex reclame. Welke? Die met die hele mooie vioolmuziek en dat koppel waar de sex appeal vanaf spat. 'Ongeduldig? Geniet & experimenteer met Durex play' Die reclame. Allereerst, liever glijmiddel op siliconen basis. Dat blijft tenminste glijmiddel, en verandert niet na 30 seconden in plak&schuurmiddel. Daarna: HOEZO ongeduldig? Een eind  naar de tering met je ongeduld! Een vagina is geen semi-bodemloze put die een beetje glibberig moet worden om er seks mee te hebben, nee. Nuh-uh.

Een vagina zwelt op bij opwinding, met de opzwelling wordt de vagina ook gelubriceerd. Verrassend genoeg (not) is er niet zo heel veel verschil tussen man en vrouw. Een penis moet even flink doorbloed worden, een vulva moet even flink doorbloed worden. De eikel moet zwellen, de clitoris moet zwellen. Dat er niet iets direct aan de buitenkant te zien is, wil niet zeggen dat er niets gebeurt! Met een halve erectie heb je toch ook geen seks? Dan waarom wel met een half-ready-to-go vagina?

Daarom dus is een vagina meer dan een gat waar je wat glijmiddel ingooit en er dan seks 'in' hebt, en daarom is 'ongeduld' geen goede als het gaat om seks. In ieder geval niet als je het moet compenseren met glijmiddel, en zeker niet iets wat je op op (internationale) tv moet promoten. Per persoon (en per situatie) verschilt het natuurlijk wel hoelang het duurt voordat een geslachtsorgaan doorbloed is. Hoe dan ook, het is het waard om daar op te 'wachten', niets is zo fijn als 100% natural gratis voorverwamd almost-everlasting glijmiddel ^^

5) Haren in putjes. Sowieso alles wat met putjes te maken heeft, vind ik lichtelijk misselijkmakend, vooral omdat alles wat er in verdwijnt, verandert in slijm. Slijmerige zooi die aan elkaar plakt en waarvan je niet weet of het op een dag spontaan muteert en wegwandelt. Haren zijn nog een stukje erger, dit wordt een nestje wol in het afvoerputje. Water loopt niet meer goed weg, en dan gaan de haren zo heen en weer zwieren als zeewier. Met een beetje pech begint het putje te rochelen en spuwt het wat spul op uit de diepste krochten van z'n sifon, wat dan als slijmerige groene drab naar boven komt. Gad-ver-dam-me.

6) Kleine mensen die hun kleine fiets op de bovenste fietsrekken zetten, en andersom lange mensen die grote fiets op de onderste fietsrekken zetten. Die hoogtewisselingen zijn er, wederom verrassend, niet voor niets! De sturen raken in elkaar bij het parkeren van je trouwe tweewieler, remmen blijven haken en worden ongegeneerd losgetrokken, drama, ellende, etc. Als de kleintjes laag blijven en de grootjes hoog, dan is ook deze problematische maatschappelijke aandoening opgelost. 

So far! Zes leek me wel even genoeg om mee te beginnen. Ik ben eigenlijk ook wel benieuwd naar andermans levensergernissen! 

P.s. sorry voor de flauwe rijm aan het begin, daar had ik echt even zin in :) 

Photograpy at its restroomiest

Some people refuse to enter public restrooms. Which is, according to my opinion, not only chicken but also a shame. Yes I understand not all public restrooms are as fancy as the German ones, but in general, stop whining.
Nevertheless, I wanted to share this little photographical gem, found as I used the restroom in the city hall.
The blue light is to prevent you from finding your veins to inject drug. But, it also gave a cool effect on the pink ribbon of my dancing marionette shirt!

I was so amazed by it, I think I stood several minutes staring at that ribbon. It actually litterally lit up. Awesomeness.

Anyhoo, long message short: stop whining about public restrooms, you might miss surprises like this. Unless you actually are an injecting drug user and you want to be able to find your veins. Then it's ok.

The poor be creative.

As a student, I live in a room 11m² big. That indeed is quite small. The kitchen and sanitary rooms are shared with 12 other housemates, and there are two floors under and above me, with also 13 students each.

A long time ago, I thought a room had to meet a few demands to deserve the name 'room': bed, desk, clothing closets, couch and perhaps a tv. Eventhough my room was only 11m², I had a couch. Because it had to be that way. Because a room is not livable if there is no couch. The couch was for free, so it's not like I spent a lot of money to meet my imaginary demands, but I only used it for storing clothes.
Using a couch for storing your worn-but-not-yet-dirty-clothes is not very efficient, I found out (everything got lost and the pile somehow never got any smaller).

After doing that for a year, I felt I was ready to cut the crap, so I put the couch on the streets to be removed. BUT: I still felt that a room needs some place to sit and relax to be livable. For some reason, I've always liked to sit on the floor. Maybe it's because I feel 'earthed' when sitting on the ground, or walking barefooted (what I also do). So, why not combine these things? A place to sit, and sitting on the floor (comfortably).

I decided to sew these awesome pillows. They are now on the floor, don't take any space, can be put aside easily, are totally free and have a story!

I got the pillow-stuff material for free at a 'give-away-shop'. That is indeed what it sounds like: everything in that shop is for free, under the conditions that you take no more than 5 items at a time.

The flags have a special story. Let me take you back a few years ago, in my studentest studentlife, when I were an active member of an international organisation: IFMSA > International Federation of Medical Students' Association (www.ifmsa.org). We represent every single medical student in the world (about 1,2 million), and we are the official med. student voice at the United Nations and the World Health Organization (the big guys).

I attended several international meetings, to discuss and improve my workfield: reproductive health (sexuality education, HIV/ AIDS prevention, maternal health, women's rights, anti-homophobia etc). About a thousand med. students attend those meetings, and it is amazing how passionate everybody is about their 'subject'. We work from 8:30 am to 03:00 to achieve our goals, and still it gives so much energy! We party till 06:00, and then start at 8:30 again. Some people do sleep. It is a tradition to bring your flags to the meeting, to represent your country, and it's an even bigger tradition to steal eachothers flags. 

So, that's where the flags come from! International meetings with a passionate goal. A true traveller would only use flags from the countries he/she has visited, but in this manner, the flags have memories on their own.

A totally cheap, creative solution for sitting comfortably in a way too small room! Can you list the countries of the flags on the pic? ;-)

When introducing yourself to somebody, you'd start with something like 'hi' or 'hello' or maybe even 'nice to meet you'.

Since I don't know whether I'm talking to a two-person audience, or a two million-person audience, saying anything of the above feels kinda weird!

Anyhoo, I'd like to introduce myself to the internet and to the world of blogging, by just telling a little bit about myself. Not too much. There must be something left to talk about when you meet me in real life.

First of all, I'm Dutch. That means I'm from the country 'The Netherlands'. Not from Holland or Dutchland or Germany, nor am I from Amsterdam. Amsterdam is the capital of the Netherlands, not the other way round. The Netherlans is not even a part of Germany! I also don't feel 'European', I feel Dutch. Proud Dutchie here ;-)

That being said (don't get me wrong, I love stereotypes), I'm a medical student. I'm female. I like a lot of things. Please find me a job where I can practice everything I like, help society and develop myself even more? Since such jobs do not exist as far I have seen and since days are only as long as they are, I keep myself busy with studying most of the time. Med school is tough.

Happily there is enough time and power left to do a few favourite hobbies: salsa dancing (for free), sewing my wardrobe and home interior (not so free but cheaper than buying stuff) and aerial acrobatics (as cheap as possible). You probably don't know what aerial acrobatics is. That's ok. Try googling it, that helps. 

Oh, I also enjoy writing. Making up enjoyable stories about the simplest struggles of life.

So far so good, I salute you, unknown audience!