Ondergedompeld.

Burda Juli 2013
Ondergedompeld

Drie vrienden en ik verbleven in het noorden van Ghana, om ons onder te dompelen in de cultuur van het ‘echte’ Ghana. De autorit van het vliegveldje naar het hostel was al een hele ervaring: de jeep had geen snelheidswijzer (we reden ‘ongeveer 80 km/h’), na tien minuten werden we aangehouden door de politie (die dacht dat we foto’s van hen maakten) en uiteindelijk waren onze haren en huid helemaal stroef van het fijnzand.

Tussen het stof en de dorre aarde kwamen de kleuren tevoorschijn. De mannen droegen een lang, wijd shirt met een broek en de vrouwen droegen een tweedelig pak van een topje met een klokkende lange rok.

Onze spiksplinternieuwe kleding!
Zij in een lange jurk, ik in pak.

Als echte toerist kon ik het niet laten om ook zo’n pak voor me laten maken.

Bij het uitzoeken van de stof merkte ik dat ik toch wel kieskeurig werd. Wat op het eerste gezicht een vrolijke mix aan kleuren en prints was, werd toch minder aantrekkelijk als ik het loshaalde uit de context. Ik wilde iets wat ik eventueel ook nog in Nederland kon dragen.

Bij een vrouw die appels verkocht (werkelijk iedereen had wel ergens stof te koop), vond ik deze mooie kleurencombinatie. Donkerblauw, rood, crème en een beetje geel, het sprak me wel aan. Via via kwam ik bij een naaister terecht waar ik een pak kon uitkiezen. Een krap huisje met een aantal naaimachines, nog meer vrouwen en hun kroost die over de grond krioelde, al met al zag het er best gezellig uit. Hoewel, ik moet er niet aan denken om in zulke omstandigheden te moeten naaien!

Ik werd van top tot teen opgemeten en een paar dagen daarna kon ik mijn Ghanese pak ophalen. Inclusief de stof en de voering was het tezamen, na wat afdingen, 45 Cedi (= €22,50).

Grote pofmouwen en een vierkante neklijn,
op z'n Nederlands gedragen.

De stof is niet kleurvast, na één keer wassen veranderde het crème in lichtblauw. Maar ach, ik heb een verhaal bij mijn pak. En dat kan geen wasmachine wegwassen!

Later kreeg ik pas te horen dat zo’n pak een echt luxeproduct is voor de lokale bevolking. De meeste vrouwen hebben er maar twee: één voor in het dagelijks leven en één voor naar de kerk…

De medewerkers van het hostel waren helemaal enthousiast toen ze ons in de pakken zagen, we hebben die avond thizet gegeten, een soort stevige pap. We aten het op z’n Ghanees: met je handen tot de knokkels ondergedompeld in de pap, wat groente erbij en het geheel met de duim naar binnen schuiven. Eet smakelijk!