Ondergedompeld.

Burda Juli 2013
Ondergedompeld

Drie vrienden en ik verbleven in het noorden van Ghana, om ons onder te dompelen in de cultuur van het ‘echte’ Ghana. De autorit van het vliegveldje naar het hostel was al een hele ervaring: de jeep had geen snelheidswijzer (we reden ‘ongeveer 80 km/h’), na tien minuten werden we aangehouden door de politie (die dacht dat we foto’s van hen maakten) en uiteindelijk waren onze haren en huid helemaal stroef van het fijnzand.

Tussen het stof en de dorre aarde kwamen de kleuren tevoorschijn. De mannen droegen een lang, wijd shirt met een broek en de vrouwen droegen een tweedelig pak van een topje met een klokkende lange rok.

Onze spiksplinternieuwe kleding!
Zij in een lange jurk, ik in pak.

Als echte toerist kon ik het niet laten om ook zo’n pak voor me laten maken.

Bij het uitzoeken van de stof merkte ik dat ik toch wel kieskeurig werd. Wat op het eerste gezicht een vrolijke mix aan kleuren en prints was, werd toch minder aantrekkelijk als ik het loshaalde uit de context. Ik wilde iets wat ik eventueel ook nog in Nederland kon dragen.

Bij een vrouw die appels verkocht (werkelijk iedereen had wel ergens stof te koop), vond ik deze mooie kleurencombinatie. Donkerblauw, rood, crème en een beetje geel, het sprak me wel aan. Via via kwam ik bij een naaister terecht waar ik een pak kon uitkiezen. Een krap huisje met een aantal naaimachines, nog meer vrouwen en hun kroost die over de grond krioelde, al met al zag het er best gezellig uit. Hoewel, ik moet er niet aan denken om in zulke omstandigheden te moeten naaien!

Ik werd van top tot teen opgemeten en een paar dagen daarna kon ik mijn Ghanese pak ophalen. Inclusief de stof en de voering was het tezamen, na wat afdingen, 45 Cedi (= €22,50).

Grote pofmouwen en een vierkante neklijn,
op z'n Nederlands gedragen.

De stof is niet kleurvast, na één keer wassen veranderde het crème in lichtblauw. Maar ach, ik heb een verhaal bij mijn pak. En dat kan geen wasmachine wegwassen!

Later kreeg ik pas te horen dat zo’n pak een echt luxeproduct is voor de lokale bevolking. De meeste vrouwen hebben er maar twee: één voor in het dagelijks leven en één voor naar de kerk…

De medewerkers van het hostel waren helemaal enthousiast toen ze ons in de pakken zagen, we hebben die avond thizet gegeten, een soort stevige pap. We aten het op z’n Ghanees: met je handen tot de knokkels ondergedompeld in de pap, wat groente erbij en het geheel met de duim naar binnen schuiven. Eet smakelijk!

Peplum perfect.

Burda Juni, 2013
Peplum Perfect

Vintage is natuurlijk al een hele tijd weer hip. Waarschijnlijk is vintage oneindig lang hip, omdat elke mode op een gegeven moment weer vintage wordt. En dan wordt het weer hip. Maar, het lijkt wel alsof vintage nu weer hipper wordt dan een tijd geleden, we worden er in ieder geval mee om onze oren geslagen.

Jaren ‘50 badpakken, petticoats, het kraagje, ruitjes, laatst zag ik ergens een wespentaille opduiken (oh alstublieft doe het ons niet aan!), het wordt tijd om onze moeders/oma’s lief aan te kijken of om eens in een oude kledingkast te duiken.

De tijdgeest van nu is echter anders dan gewoon recht-toe-recht-aan vintage. Het is moderne vintage. Is dit niet heel paradoxaal dan? Neen welzeker niet! Het is juist de uitdaging. Iedereen kan kleding van 40 jaar geleden aantrekken maar het is de kunst om kleding van 40 jaar geleden aan te trekken en het eruit te laten zien alsof het net van de catwalk is gerold.

Al een tijd geleden zag ik een trend met neonaccenten voorbij komen. Weifelachtig kocht ik ook een half metertje neon groen-gele stof op de markt, de marktkoopman verkocht eigenlijk alleen stof per meter maar ik wist hem te overtuigen. Want, wat moest ik in hemelsnaam met een hele meter neon? Nu zou ik het wel geweten hebben (bijvoorbeeld zo’n leuk sportief topje)!

Ook ik zag meer en meer vintage kleding, ik werd verliefd op de peplum oftewel het schootje. Van alle vintage trends vond ik dit de leukste en al snel was de combinatie gemaakt: een jasje, met neon, met peplum.

Ergens in een outlet kocht ik een patroon, ergens mijn lappenmand had ik nog restlappen zwart liggen en ik begon met tekenen, ontwerpen en bedenken.

Na flink passen en meten wist ik alle patroondelen te verdelen over al het zwart. In totaal zitten er vier soorten zwart in het jasje verwerkt maar alleen zij die goed opletten, kunnen het zien! Ik zette skaileren biesjes tussen de naden, om de look net wat stoerder te maken. De peplum maakt het helemaal af en zie hier, mijn versie van moderne vintage!

Vintage is over het algemeen best prijzig dus wie beschikt over de capaciteiten, het talent en faciliteiten om het zelf te maken: doen! De andere mogelijkheid: krijg een petticoat voor je verjaardag, zoals ik, en dans de zomer door.

Foto's: Auke-Florian Hiemstra & Anne Driessen

Het begin.

Burda Mei, 2013

Het begin

Een column? Jazeker, een column! Zal ik me even voorstellen? Mijn naam is Anne, een 23-jarige geneeskunde studente en (lucht) acrobate. Ik neem jullie mee in het arme studentenleven waar creativiteit dé oplossing is voor alle problemen en waar een naaimachine veelal de uitkomst biedt. Ik neem jullie mee in het wel en wee van de fashion wereld. Ik neem jullie mee op reis, naar verre oorden waar andere stoffen gebruikt worden, waar kleuren even bont zijn als de vogels die er vliegen en waar de westerse mode een cultuurschok krijgt!

Zelf zit ik geregeld achter de naaimachine, hoewel deze passie eigenlijk nog niet heel erg lang bestaat. Na mijn gymnasium heb ik besloten voor een tijdje een nieuwe start te maken in een ander land. Ik verhuisde naar Finland om daar als au-pair (kinderoppas) te gaan werken. Ergens halverwege, toen ik een bekende daar hielp met de verbouwing van haar huis, stuitte ik op een naaimachine. Zomaar. Deze naaimachine (een Singer nota bene!) werd het begin van een nieuwe passie.

Maar ach, ooit was het er waarschijnlijk toch wel van gekomen. Ik ben groot gebracht met het gerikketik van de naaimachine. Zolang ik me herinner, heeft mijn oma altijd barbiejurken genaaid en heeft mijn moeder al mijn kleding  in elkaar gezet. Moederlief had ooit een broek voor me gemaakt, waar ze mijn naam op had geborduurd. Hoe trots was ik!

Nu, vele jaren later, werd het hoog tijd dat ik het garen in eigen handen zou nemen.

Dit nummer staat in het teken van de naderende zomer, prints en felle kleuren - van groen tot roze. In mijn geval: groen mét roze! Als student met een klein budget, moet ik mijn creativiteit flink aanspreken om aan mijn modieuze behoeftes te voldoen. Gelukkig bieden tweedehands winkels en een naaimachine de perfecte oplossing.

Dit fuchsia jasje is tweedehands uit Finland, deze heb ik zelf nog twee maten kleiner moeten maken. Het jurkje heb ik nagemaakt van een ander jurkje, van stof die ik in Ghana heb gekocht. Ik ga niet al te veel vertellen of Ghanese stoffen, deze kleurrijke verhalen zijn voor een andere keer! Een kleine impressie vind ik echter wel op zijn plaats. Er zit een klein waxlaagje over de stof, vandaar dat hij niet zo soepel valt. Dit laagje wax is echter pure luxe, als ‘steenrijke’ westerling kon ik me dat veroorloven maar voor de Ghanese vrouw is het een klein fortuin. Ik werd verliefd op de print en de kleuren en besloot er het ultieme zomerjurkje van te maken. Lijkt me redelijk geslaagd!

Laten we hopen dat met de introductie van de column ook een mooie zomer haar intrede doet, zodat we allemaal in vrolijke prints en zonnige kleding de deur uit kunnen!