Van wanten weten.

Burda, Januari, '15

Van wanten weten

Oké het wordt winter. Nu echt. Op het moment van schrijven heb ik nog vakantie, maar zeer binnenkort begin ik aan mijn co-schappen, het laatste deel van mijn studie. En ‘het laatste deel’ klinkt wel alsof het bijna klaar is, toch moet ik nog twee jaar ploegen. Op een mensenleven valt het mee maar als je er nog aan moet beginnen, lijkt het heel wat. In ieder geval kan ik niet mijn co-schapjes doen met koude vingers. De horrorverhalen van de dokters met de ijskoude handen die lichamelijk onderzoek doen, nee daar wil ik me niet aan conformeren. Dus wat gaan we daar aan doen; handschoenen op de fiets! Helaas geldt bij mij een nog onontdekte levenswet: hoe kostbaarder de handschoenen, hoe eerder ik ze kwijtraak. Alle mooie leren handschoenen eindigen uiteindelijk heel eenzaam in een kast (ik wil ze niet wegdoen, wat als ik de wederhelft toch onverhoeds terugvind?) en alle lelijke, goedkope handschoenen blijven fijn saampjes. Ik draag alle handschoenen ongeveer even vaak, dus daar kan het verdwijnen van handschoenen niet aan liggen, voor de wijsneuzen.

Zacht van buiten, bloemetjes van binnen!

Gelukkig is één zo’n paar van die onkostbare handschoenen het paar wanten waar dit stuk over gaat. De wanten zijn niet per se lelijk, dat niet, maar wel spotgoedkoop en kwalitatief ook niet heel goed als ik eerlijk ben. En makkelijker te maken dan handschoenen... Hoewel ze niet kostbaar, niet heel lelijk maar ook niet heel mooi en niet kwalitatief goed zijn, zijn ze wel superschattig. Maar dan ook echt heel erg schattig. Een huisgenoot destijds viel helemaal stil toen ik met de wanten over zijn wangen streek. Een zweem van intens geluk verscheen in zijn ogen, zo zacht waren ze. En warm dat ze zijn! Wanten zijn al warmer dan handschoenen en deze wanten zijn dan nog eens warmer dan andere wanten door de dikke isolatielaag, zo wordt overleven op de fiets in de winter toch een stuk makkelijker. En dan te bedenken dat dit bruine nepbont ooit eens vast zat aan een paar rode laarzen dat ik gekocht had, hoe lelijk! Ik weet niet wie dat bedacht had en smaken verschillen uiteraard, maar ik vond het echt heel erg lelijk... Gelukkig zag ik meteen mogelijkheden voor een nieuw, functioneel leven voor dat bontlapje. Nu kan ik in ieder geval met warme vingers aan de slag op de afdeling dermatologie, allerlei spannende huidafwijkingen bestuderen. Ik herhaal, met warme vingers. Hoezee!

Foto's met Marit Pauwels!